Tijd voor het Kinderboekenfestival te Para

Een nieuwe week was aangebroken.
Nog moe en met verbrande schouders, was ik opgestaan om weer naar Stichting Projekten te gaan.
Daar stonden de laatste voorbereidingen te wachten voor het Kinderboekenfestival later deze week.
Maandag nog wat geknutseld, in dozen gestoken, ....
En dinsdag begon het echte werk. Om 11u zou de camion er zijn om al het materiaal te beginnen inladen. Maar een Surinamer zou een Surinamer niet zijn, als hij precies op tijd was. Uiteindelijk konden we tegen half 1 beginnen met inladen.
Al snel kreeg ik een gevoel dat ik op scoutskamp vertrok :) Alleen was de camion nu  niet gevuld met sjorbalken (al geluk, want dat is iet lastig om in ne camion in te lade zenee), maar gevuld met boeken, spelmateriaal, water en nog veel meer.
Een gevulde camion  en enkele uren later, zat het werk er op. (want niemand wist duidelijk wat er nu juist mee moest en wat niet, handig toch)
Tijd om naar huis te gaan en nog wat energie te sparen voor de komende drie dagen.
Drie dagen ga ik voorlezen aan peuters en kleuters over Moi Boi's verjaardag.
(Een jongen van 7 die zijn verjaardag viert met al zijn vriendjes)

Het kinderboekenfestival begon.
Ik wist niet goed wat mij te wachten stond, maar als snel werd het me helemaal duidelijk :)
Rijen kinderen van het kleuter- en basisonderwijs stonden aan te schuiven aan de ingang.

Doorheen de verschillende tenten werden ze geleid naar de juiste stand van hun keuze.
Tot de eerste groep kinderen bij mij aankwam.
Ik verwelkomde hen in mijn mooi versierde stand en begon met het verhaal. Aandacht luisterde ze allemaal naar het verhaaltje.

Ze waren allemaal zo schattig!
En wanneer het verhaaltje gedaan was stelde ik hen nog een paar vraagjes en zong ik samen met hen wat verjaardagsliedjes.
Het was geweldig!!!
Al snel zat ik in het ritme en ontving ik per dag 8 groepen van ongeveer telkens 20 kinderen.
Behoorlijk vermoeiend wel.
Maar op den duur wist ik wel al heel het verhaaltje uit men hoofd :)
Elke middag stond er een lekkere maaltijd te wachten en daarna was het even siesta-tijd.
Tot 16u stond er niet echt iets op het programma.
Tijdens de middag leerde ik twee leuke meisjes kennen, die hier ook op het festival met een stand stonden.
Saskia en Annemieke, twee Nederlandse meisjes die logopedie studeren, die hier in Paramaribo stage lopen op een school voor dovende en slechthorende kinderen. Wauw!

Uiteindelijk heb ik met hun de middaguren doorgebracht van de verschillende dagen.
Daarna stond er elke avond een leuke show op het hoofdpodium voor iedereen klaar.
Daar werd er gezongen en gedanst door kinderen. Kinderen van verschillende scholen hadden allemaal dansjes en toneeltjes voorbereid. En ook werden er voorleeswedstrijden georganiseerd.
Fijn vertier voor in de avond dus!

Dit was mijn programma voor de afgelopen drie dagen. Ondertussen ben ik ook elke dag met het fijne busje van en naar Para gebracht vanuit Paramaribo.(Telkens zo een uur rijden)
Maar die busrit was het elke keer weer meer dan waard!
Het was zo fijn om met die kinderen bezig te zijn. Je ziet de kinderen ook echt genieten van al deze dingen.
Er stonden als randanimatie ook springkastelen (springkussens zoals zij het hier noemen) en witte muren waarop ze konden schilderen.
Vele kinderen hadden zagen dit allemaal voor de eerste keer. Zo een evenement was er helemaal niet in hun district.
De kinderen waren dus helemaal door het dolle heen en hebben er drie dagen van genoten, net als ik!

Het waren 3 prachtige dagen, maar ook best wel vermoeiend.
Nu is het weekend aangebroken. Gisteren (vrijdag) was ik moe en heb ik me dan maar in de zetel geploft.
Vandaag trek ik waarschijnlijk de stad in om wat eten te kopen en leuke winkeltjes te verkennen. Hopelijk blijft de regen wat uit, want het is hier al heel de week wat wisselvallig.
Tropische regen valt met vlagen uit te lucht, maar wees gerust, het blijft hier wel 30 graden hoor ^^

Kusjes
xxx

Suriname is adembenemend mooi!

Dit weekend ben ik naar Brownsberg geweest.
We reden Paramaribo uit en kwam al snel langst andere kleine dorpjes en flink wat fauna en flora.
Ook zag je de natuur steeds veranderen wat het landschap betreft.
Eerst had je de gewone dorpjes aan de rand van Paramaribo, daarna had je de dorpjes in de savanne (zij leven in het witte zand) en daarna begint het heuvellandschap.
We reden het heuvellandschap binnen en de jungle kwam al snel te voorschijn
Met een gewoon busje reden we in de jungle, maar wees gerust, dat busje kon alles. Vooral ook een hele goede chauffeur.

Aangekomen op Brownsberg stond, na een rit van 2u en half stond er ons een prachtig uitzicht te wachten.
Van op de berg heb je uitzicht op het stuwmeer.

Met dit prachtige uitzicht hadden we allemaal flink wat energie gekregen om met onze toch te beginnen richting de watervallen.
Brownsberg is op zich niet zo een hoge berg, maar wandel jij maar eens in een tropisch klimaat van 30°C.
Best wel een zware wandeling dus. Na wat zweten en zwoegen, want de trapjes tijdens de beklimming zijn niet gemaakt voor mensen met korte benen, hadden we de waterval langs de ene kant bereikt.
Het was prachtig! Net zoals op een natuurfoto op internet, MAAR DAN NU IN HET ECHT!

Tijd voor wat afkoeling dus (hoewel we deze tijdens een tropische regenbui al hadden gekregen onderweg), met z'n allen gingen we onder de waterval. Heerlijke verfrissing!
Na deze verfrissing en wat fruit en koekjes zijn we verder gegaan naar de andere waterval aan de andere kant. Een nog net iets steilere afdaling dan bij de andere, maar ook weer echt de moeite waard om naar beneden te gaan!
Deze was eerder een iets rustigere waterval, maar het was er ook gezellig vertoeven.
Toen we terug naar boven aan het wandelen waren, kwamen we een andere groep wandelaars tegen. Plots werd er een vrouw van de andere groep onwel. Dus zat er niets anders op dan deze vrouw met de draagberrie naar boven mee te sleuren.
Ook zat er in onze groep een meisje die dokter in opleiding was, best wel handig dus.
Na deze vrouw helemaal mee naar boven te hebben gedragen, kwamen we ook terug aan ons beginpunt. Juist ja, dat mooie uitzicht op het stuwmeer weer :)
Daar stond er onze een heerlijke maaltijd te wachten, met dank aan kokkin Audrey die mee was met de tour om voor de innerlijke mens te zorgen.

Na de maaltijd was het weer tijd om in de bus te kruipen (allemaal zeer fris ruikend weliswaar, Not!)
Na een uurtje verder rijden, kwamen we aan op Ston eiland.
Een prachtige verblijfplaats om de avond, nacht en volgende dag door te brengen.

Zondagochtend, wakker worden met een heerlijk ontbijt en ondertussen wordt er ook al gretig gelachen met de nachtelijke strandwandelingen die de vorige avond waren gedaan. Ze zijn geëindigd in het water (omdat niemand wist dat de bodem van het water na 1 meter ineens een flink steil stuk naar beneden ging).
Na het ontbijt was het tijd om het water op te gaan.
In een boot zijn we vertrokken met varen op het prachtige stuwmeer!
 
Een eind verder gevaren hebben we ons niet aan wal maar aan een boom gelegd, om op piranha's te vissen.
Jaja u leest het goed, we hebben op piranha's liggen vissen.
Maar helaas twee keer geen succes :(
Al geluk dat we die momenten ook hebben gebruikt om een beetje aan onze kleur te werken.
Maar al snel was de zon heel brandend en verscheen er bij sommige toch wel al een rood kleurtje.
Geen goede vangst, dus tijd om terug te keren.
Dan zijn we maar gaan vissen aan de stijger langs ons huisje.
En na 5 min. hadden we al beet! Jiehaa! de eerste piranha van de dag. Aan de stijger hadden we dus duidelijk meer succes.

Toch moest ik dan even de schaduw opzoeken, want het rode kleurtje begon ook bij mij te verschijnen (en jawel! ik had me goed ingesmeerd!)
Even later was het tijd om terug aan tafel te gaan en terug te vertrekken richting Paramaribo :(
Jammer genoeg was onze adembenemend mooie trip afgelopen.
Niet veel later werden in de bus enkele surinaamse songs afgespeeld, tot ineens iemand anders zijn Ipod instak en het al snel oversloeg tot Guus Meeuws en andere Nederlands klassiekers. Het werd dus nog dolle pret in de bus! (Hoe kan het ook anders, ik zat in de bus met allemaal Nederlanders).

Moe kwam ik terug thuis en was het tijd om de was te doen en men bed in te kruipen. Want er stond een nieuwe week op de Stichting op me te wachten. Deze week treffen we de laatste voorbereidingen voor het kinderboekenfestival. (een verslag hierover is te lezen in de volgende blog)

Groetjes onder de Surinaamse zon

xxx

Tijd voor vrijwilligerswerk

We zijn alweer twee dagen verder, dus tijd om een nieuw blogbericht te schrijven :)

Gisteren heb ik een redelijk drukke dag gehad (toch als je op het tempo van een Surinamer bekijkt)
In de ochtend ben ik naar vreemdelingendienst geweest.
Ik pakte de taxi naar ginder, omdat het toch wel een eindje buiten de stad ligt (en de taxi is hier muug goedkoop).
Ik stapte de taxi in en al snel had ik door dat ik naast een heel sympathieke man zat.
Een man die diep gelovig is en houdt van gospel. Hij zong dan ook luid mee met de liederen die de cd afspeelde. Heerlijk toch!
Tussen de gospel-liederen door vroeg hij van waar ik was en wat ik hier kwam doen in Suriname.
Ik vertelde dat ik van België was, ondanks dat hij dacht dat ik van Nederland kwam. (Praat ik dan al zo Hollands?) Maar uiteindelijk zei hij "ja, nu je het zegt, je praat een beetje anders dan een Nederlander" Nee? echt?
Ook vertelde ik dat ik hier in Suriname was om vrijwilligerswerk te doen en om het land te zien.
Hiervoor had hij zoveel bewondering! Hij kon het haast niet geloven! Dat er mensen op aarde zijn die zoiets willen doen?!
"Wat is dat mooi wat je doet meisje!" "Je pakt het met beide handen en vooral met je hart"
Hij keek op naar me. Mijn dag kon al niet meer stuk :)!

Aan de vreemdelingendienst aangekomen was het andere koek.

De vrouw aan het loket vertoonde geen, maar dan ook effectief geen emoties!
Ze stak haar hand uit, zonder naar mij te zien, om men paspoort te vragen.
Ze keek er naar en vervolgens vroeg ze op exact dezelfde wijze mijn vliegtuigticket. Ze schreef wat op en zo zat haar deel van het werk erop. Daarna werd mijn paspoort en vliegtuigticket doorgegeven aan een agent. Hij voerde wat gegevens in de computer in, ging daarna de krant verder lezen.
Tot slot riep het hoofd van de vreemdelingendienst mijn naam en stond er werkelijk een stempel op mijn paspoort, om mijn verblijf te bevestigen. Nu mag ik officieel blijven tot 24/6 :)

De taxirit terug naar huis was helemaal in reggae-mood. Heerlijk om de dag verder te zetten!
De man van de taxi deed ook nog een peace-teken en zei dat het terug in de mode was.
Merken ze ook dat het in België bijna verkiezingen zijn? Komt de NV-A gekte serieus al tot hier? NOOOO

Omstreeks 11u kwam ik aan op mijn plaats waarop ik gedurende de komende 3 weken vrijwilligerswerk zal doen. Al snel had ik door dat het daar een drukke bende was. Veel volk om ineens mee kennis te maken. Ze zeiden allemaal tijdens de rondleiding hun naam. Denk maar niet dat ik al hen namen daarna nog wist hoor :)
Daarna kon ik direct aan het werk bij het leesvoorbereidingsteam.
We bereiden het kinderboekenfestival in Para voor.
Hiervoor heb ik donderdag en vandaag (vrijdag) vooral geknutseld, samen met 3 andere stagiaires lager onderwijs (vanuit Nederland). Dit om de verschillende standjes, die zullen staan op het festival, aan te kleden en te versieren.

Om 14u was al het werk gedaan en dus was het tijd om naar huis te gaan.
Tijd om thuis wat te gaan afkoelen.

In de late namiddag ben ik nog een wandeling gaan maken richting Palmentuin en ben ik dan toch maar een fiets gaan huren.

Elke dag te voet naar mijn vrijwilligerswerk is toch een beetje ver, en zo zeker in de hitte, niet aan te raden.
Mijn eerste fietstocht naar huis heb ik gelukkig overleeft, want fietsen is hier geen evidentie!
Ze rijden hier namelijk links en verkeersregels worden niet altijd nageleefd, ondanks er wel verkeerslichten en zelfs eenrichtingsstraten (damn) zijn.

Vandaag weer een dag bij Stichting Projecten (waar ik vrijwilligerswerk doe), maar eigenlijk niet veel werk.
Op de middag konden we al naar huis.
In de namiddag, tussen de regenbuien door (ja hoor, ook hier kan het soms regenen) ben ik nog even naar de winkel geweest.
Deze avond met Soraya, mijn huisgenote, lekker gegeten en daarna mijn zak beginnen maken om morgen op weekend te vertrekken naar Brownsberg.
Ben benieuwd naar deze uitstap!

Maandag of dinsdag hoor je er zeker meer over!

Surinaamse groetjes!

xxx

Een vliegtuig, de zon en sociaal zijn

Hoi,

Mijn eerste blogbericht vanop Surinaamse bodem :)

Het avontuur is op maandag allemaal begonnen met de trein in Mechelen.
Op spoor 8 zat ik dan te wachten op de trein naar Roosendaal.
Mama zat naast me. Voelde me niet goed. Alles moet ik hier achterlaten :(
De trein was aangekomen en het afscheid was hard, maar eens ik op de trein stapte moest ik wel verder.
En dan deed ik ook. Dit helemaal naar Rotterdam en Schiphol.
Ik zeg u, Schiphol is een beest van een luchthaven. Toch uiteindelijk de juiste incheckingang gevonden en de juiste gate (helemaal de laatste gate omdat het vliegtuig 1 uur vertraging hard, grmbl).
De moment was aangebroken, de rit van 9u was eindelijk daar. Geen weg meer terug.

Daar zat ik dan, op een stoel, in een mega-vliegtuig, naast 2 Hollandse dames die naar hun familie reisde.
2x warm eten, 3 films en 1 aflevering van New Girl later waren die 9u EINDELIJK voorbij.

Op de vlieghaven van Zanderij aangekomen was het tijd om mijn visum te laten bestempelen. Rijen aangeschoven voor 2 stempeltjes.
Daarna werd ik in een super grappig busje en nog een hoop andere mensen en valiezen naar Paramaribo gebracht.
Een dik uur rijden was het naar Paramaribo.
Tijdens de rit zijn pas mijn ogen open gegaan! (hoewel ik dan al heel lang onderweg was)
Wat ik daar gezien heb brengt je echt tot het besef van woooow!!! Wat heb ik het in men eigenlijk leven, of zelfs zo dadelijk in de stad waar ik zal verblijven, het heel goed!
Mensen leven in zelfgebouwde hutten, geen school of supermarkt direct in de buurt, mensen leven van zelfgekweekte groenten, een grote bevoorrading rijst, leven van visvangst, lopen met heel weinig of zelfs geen  kledij.
De beelden van op tv of internet werden voor mij duidelijk werkelijkheid.
Zo triest.

Aangekomen in de stad en aan mijn woonst, maakte ik kennis met Anwar, de huisbaas.
Vriendelijke jongen met steeds een glimlach op zijn gezicht. (eigenlijk elk moment van de dag)
Ik werd doorheen het huis geleid en maakte kennis met Suraya. Een Nederlands meisje van 19 die hier van april tot november stage doet in een hotel.
Daarna installeerde me ik nog in mijn kamer en kroop ik heel rap mijn bed in.
Zoveel indrukken, belevenissen en informatie op de eerste dag, mijn lichaam had rust nodig.

Natuurlijk, wat zegt je lichaam als je om 22u plaatselijke tijd gaat slapen? "ik ben wakker" om 5u s'ochtends.
Gedaan met slapen dus. Niet alleen omdat ik uitgerust was, maar ook omdat het veel te warm was/is.
Overdag lopen de temperaturen op tot 32°C (DUS, wat zitten jullie daar te klagen en te zeuren over die warme 27°C?!) en savonds kan het afkoelen tot 28°C (chanceke^^).
Al goed heb ik een ventilator op de kamer dat me door weer en wind brengt :)
Ook heb ik een zeer mooi muggennet in de kamer hangen, het is namelijk helemaal in het roze, helemaal iets voor mij!

Dag 1 van mijn avontuur begint, tijd om de stad in te gaan om ze te ontdekken, winkeltjes verkent, op zoek gegaan naar een bankautomaat voor men Surinaamse dollars en gezocht naar een eetbaar ontbijt. Uiteindelijk heb ik dat ook gevonden. Met een Roti en een flesje water in de hand, liep ik langs de Surinaamse rivier naar mijn afspraak op het kantoor van Blue Frog Travel (mijn verantwoordelijke correspondentie van hier) om een kennismakend gesprek te houden + de planning van de komende weken te overlopen.

Het ziet er naar uit dat ik nog behoorlijk toffe weken zal hebben.
Deze eerste week heb ik een rustige en verkennende week. Vandaag ben ik in contact gebracht met een ander meisje die ook vrijwilligerswerk in Paramaribo heeft gedaan, maar jammer genoeg moet ze donderdag alweer naar huis. (ik ga dan ook morgen haar laatste avondmaal met haar doorbrengen).
Deze namiddag nog even de stad wat verkend, maar ook niet lang, want toen had ik ineens door dat ik verbrand was, tijd om dus terug naar huis te gaan. Thuis nog wat in de zetel gezeten, facebook en mail gecheckt, maar vooral ook de tv gecheckt en goe gelache met de Surinaamse muziek. (dat zal hier nog grappig worden met die muziek)
In de late namiddag nog een citytour met de auto gemaakt, samen met het meisje van in de middag(Iris) en nog een andere jongen (Roy). Hierbij kregen we de hele geschiedenis van Suriname te horen en enkele boeiende plekken van de stad te zien. Uiteindelijk ben ik met Roy ook s'avonds nog iets gaan eten.
Voldaan van het eten en van de eerste dag keer ik terug naar huis. Daar nog even met Suraya gepraat, douchke genomen, mijn vriend Lasko de venitalor aangezet en dan begonnen aan dit blogbericht :)

Morgen ga ik voor het eerst naar de supermarkt (sowieso dat het een gevoel ga geven alsof ik Disneyland zit ofzo), daarna ga ik een fiets huren bij de Zus en zo. Jawel hoor, de thuis-fan komt weer naar boven! Nu dat ik de laatste twee weken van Thuis moet missen... snif snif... moet ik het met iets vervangen. De Zus en zo is een heel gezellige plek om te eten of te drinken en hebben een fietsenverhuur.
S 'avonds eet ik er dan ook omwille van het afscheid van Iris, het meisje met wie ik als eerste in contact ben gekomen.

Donderdag zal ik men plaats van vrijwilligerswerk bezoeken en bespreek ik de planning.
Vrijdag zal nog een rustig dagje worden en in het weekend ga ik Brownsberg bezoeken. (hierover later meer)

P.S.: Ik ben nog op zoek naar de belgische vrijwilligers of stagiaires
        Als meisje wordt je hier ontzettend veel nagefloten langs de Waterkant (gewoon negeren en doorgaan)
        De busjes zijn hier hilarisch mooi versiert (foto's volgen later nog)
        Het hollandse accent neem je heel rap over
        En t'is ier warm!


groetjes

xxx

Nog precies 1 week!

Spannend!!
Over precies één week bevind ik me nu op Surinaamse bodem.

5 weken lang zal ik er vrijwilligerswerk doen voor Stichting Projeckten.
Een stichting die werd opgericht om de fysieke staat van schoolgebouwen te verbeteren. Maar ook inhoudelijk was er veel mis in het Surinaamse onderwijs. Stichting Projeckten wou dan ook deze kant van het onderwijs onder handen nemen. Hiervoor is o.a het Aflatounprogramma ontstaan. Aflatoun heeft een methode ontwikkeld waarin kinderen bewust worden van hun eigen rol om financiële en sociale veranderingen te kunnen doorvoeren in hun eigen omgeving en de wereld om hen heen.

De eerste week van mijn verblijf ga ik voor de Stichting mee een kinderboekenfestival organiseren. Daarna vervoeg ik me in een team waar we educatieve spelen zullen voorbereiden voor kinderen, dit zowel voor het basisonderwijs als voor buitenschoolse activiteiten.

Mijn woonst tijdens mijn weken in Suriname is gelegen op de Domineestraat 17 in Paramaribo (gelieve mij nu niet allemaal te komen stalken). Dit is een gemeenschapshuis met 5 kamers en o.a een gemeenschappelijke ruimte.

In de weekends en na het werk ga ik op ontdekking doorheen dit (hopelijk, maar sowieso wel) prachtige land.
En 1 week van mijn verblijf ga ik verder op ontdekking tijdens een avontuurlijke safari-tour.
 
Aan iedereen, ik heb er zin in!! (in de vliegtuigrit iets minder)

x

Kaat